„Akademia Uroków” to dla mnie opowieść magiczna i poruszająca, budząca te szuflady mojej wyobraźni, które myślałam, że dawno się już zakurzyły lub nie istnieją. Urzeka mnie całe uniwersum, w którym toczy się jej akcja. Barwne opisy Akademii, Nocnej Straży, a nawet całego kontynentu pełnego intrygujących miejsc, królestw i… knajp… 

Ale najbardziej podobają mi się trójwymiarowe postaci. Trójwymiarowe, bo zdecydowanie nie są płaskie, przewidywalne i jednoznacznie dobre lub złe. Tutaj każdy ukrywa za swoją peleryną mroczną i zaskakującą tajemnicę (a najczęściej wiele tajemnic). Nawet główni bohaterowie, z którymi momentami tak łatwo się utożsamić, potrafią zaskoczyć i wykręcić wyobrażenie o świecie do góry nogami. 

Książkę polecam nie tylko fanom fantastyki, ale też opowieści przygodowych i kryminalnych. Bo to wyjątkowy miks tych gatunków. A po cichu dodam, że przeczuwam, że autorka rzuciła na mnie jakiś naprawdę mocny urok dziesiątego stopnia, bo nie mogę się doczekać dalszych przygód moich ulubionych bohaterów.

„Nie przeklinaj dyrektora swego” to tak naprawdę miks gatunkowy. Mamy tu fantastykę, mamy romans, mamy nawet sporo wątków kryminalnych. Autorka zmieszała to wszystko razem i wyszła jej lekka, sympatyczna lektura, mocno doprawiona humorem, do połknięcia na raz. Ja czuję lekki niedosyt i z chęcią zabrałabym się od razu za kolejną część, bo coś mi mówi, że to był dopiero wstęp do grubszej akcji i w kolejnych tomach dopiero będzie się działo (nie żeby w tym działo się mało, bo końcówka wręcz obfitowała w zwroty akcji).

Jeśli więc podobnie jak ja lubicie fantastykę za wschodniej granicy albo jeśli podoba Wam się seria „Klątwa bogów” wydawana przez Papierówkę (podobieństw między tymi cyklami jest sporo – z niezdarną bohaterką i licznymi adoratorami na czele), koniecznie zapoznajcie się z Lekcją pierwszą Akademii Uroków i przekonajcie się, dlaczego przeklinanie dyrektora może okazać się niefortunne.